ตนแลเป็นที่พึ่งของตน
คนอื่นไหนเล่าจะพึงเป็นที่พึ่งได้
จริงทีเดียวตนที่ฝึกดีแล้ว
ได้ที่พึ่งที่ได้ยาก
ตนพึ่งตนนั่นแลจริงแท้นัก ตนนั้นรักตนแท้แน่นอนกว่า
คนอื่นใดไหนเล่าเขาจะมา ให้พึ่งพาพำนักอยู่พักพิง
ตนฝึกตนนั่นแลแน่ที่สุด ไม่ยื้อยุดกับใครในทุกสิ่ง
ได้ที่หนึ่งพึ่งตนเห็นผลจริง ได้เพริศพริ้งเพราะตนฝึกฝนดี ฯ
ที่มา : เสียงธรรมจากพระโอษฐ์
๑o๘ คาถา อมตพจนาจากพระไตรปิฏก
พระมหาอุเทน ปัญญาปริทัตต์